Ik heb een ontzettende hekel aan de term 'AI'. Het is een containerbegrip dat utopische en dystopische scenario’s oproept. Daardoor wordt het moeilijk om serieuze gesprekken te voeren over de mogelijkheden en risico’s van automatisering. Discussies over artificial intelligence (AI) worden pas interessant als we naar een specifiek gebruik ervan kijken. Bijvoorbeeld: wat betekent het gebruik van generatieve AI-tools voor het creatieve proces? Die focus zag ik terug tijdens twee conferenties waar ik deze maand was:
The Synthetic City Conference
en een
AI summit
in Lancaster waar academici en de creatieve sector samenkwamen.
|
Sinds de opkomst van toegankelijke generatieve AI-tools zoals ChatGPT, Dall-E en Midjouney is er veel discussie over de impact op de creatieve sector. Generatieve AI bestond al veel langer, maar nu pas wordt voor meer mensen duidelijk dat ze grote gevolgen hebben voor creatieve beroepen. Hollywoodacteurs staken omdat ze de invloed van AI op hun werk vrezen, bekende
schrijvers klagen AI-bedrijven aan voor het gebruiken hun teksten om hun stijl te kunnen nabootsen.
In de beeldende kunst was afgelopen jaren al ophef over beloningen voor met AI gemaakt werk. Veilinghuis
Christie’s vroeg zich in 2018 al af of AI het nieuwe medium in de kunsten wordt. Daarbij de kritische noot dat het veilinghuis belang heeft bij het voeden van de hype. De ontwikkeling van generatieve AI gaat razendsnel. Wat betekent dit voor het maakproces? En hoe maakt 'kunstmatige creativiteit' onze menselijke creativiteit zichtbaar?
|
|
Dit portret van de fictieve Edmond Belamy werd in 2018 door
Obvious gemaakt met AI. Christie's veilde het voor meer dan 400.000 euro. (bron: Christie's)
|
Voorspelbaar en kitscherig of toch potentie?
Dat generatieve AI supersnel lappen tekst en mooie beelden kan produceren is een feit, maar
academicus en kunstenaar Lev Manovich betwijfelt of het ooit zelfstandig kunst kan maken. Menselijke creativiteit blijft volgens Manovich nodig om te vernieuwen, omdat deze modellen alleen voortbouwen op wat er al bestaat. Zoals muzikant
Nick Cave stelt: “Writing a good song is not mimicry, or replication, or pastiche, it is the opposite.” Manovich en Cave uiten beide kritiek op hoe voorspelbaar, saai en kitscherig veel AI-gegenereerde tekst en beelden zijn.
|
"Writing a good song is not mimicry, or replication, or pastiche, it is the opposite."
|
|
Manovich ziet wel potentie voor AI in het creatieve proces. Het is mogelijk om goed creatief werk te maken met AI, alleen is dat niet een kwestie van een prompt (red. opdracht) invoeren en klaar. Het vergt creatieve inspanning, tijd en ervaring om de juiste opdrachten te geven. Dat maakt 'prompten' creatief werk, schreef José van Dijck eerder dit jaar in een
opiniestuk in NRC.
De creatieve potentie van AI zit ‘m, volgens Manovich en veel van de sprekers op de conferenties die ik bezocht, in het werken ermee in het creatieve proces. Technologie kan makers intelligente feedback en zelfs dialoog geven, zei Manovich. Op The Synthetic City kwamen een aantal mooie voorbeelden voorbij:
|
-
Dialoog met AI
Andrea Barcaro vertelde hoe hij dat deed, de dialoog aangaan met AI. Hij benadrukte dat het eigenlijk niets nieuws is. Het creatieve proces was tenslotte altijd al een dialoog tussen mens en materialen. Je hebt te dealen met de mogelijkheden en onmogelijkheden van je materiaal. Je raakt verbaasd, geïnspireerd en gefrustreerd over hoe je idee uitpakt in fysieke vorm, waarmee je dan als maker verder werkt.
AI geeft ons nieuwe technieken om die dialoog mee te voeren. Barcaro ging aan de slag met beeldengenerator Midjourney. Hij gaf prompts, reflecteerde op de automatisch gegenereerde beelden, paste zijn prompts aan en genereerde een volgend beeld.
Bacaro laat met een uitgebreide reflectie op dit proces zien dat het geen eenrichtingsverkeer was. Zijn creativiteit en brein werden in iedere iteratie opnieuw gestimuleerd. Zoals hij het verwoordde: hij was niet de enige die prompts gaf, maar de afbeeldingen waren op hun beurt prompts voor zijn denken en creativiteit.
|
-
Contemplatie is de kern
Als we het supersnel, automatisch gegenereerde beeld verheerlijken dan zien we iets essentieels over het hoofd. Het creatieve proces gaat niet om zo snel mogelijk iets moois maken, naar om contemplatie: het bekijken van een eerste uitkomst, het reflecteren op wat dat je doet, het van daaruit verder werken. En hiervoor is vertraging nodig.
Daarover gaat het project
Slow Down Time. Verschillende kunstenaars en denkers gaven prompts waarmee Mitch Goodwin, in de rol van The Prompt Wrangler, aan de slag ging in Midjourney om beelden te genereren. Het resultaat stuurde hij naar de auteurs om erop te reflecteren. Dit leverde een prachtige collectie beelden en reflecties op die laten zien dat contemplatie de kern is van het ontwerpproces.
|
|
Deze beelden zijn onderdeel van Slow Down Time. Ze werden met Midjourney gemaakt op basis van prompts van schrijver en journalist
Jennifer Perkin.
|
-
Van Instagrammable eenheidsworst naar unieke content met AI
Waar in bovenstaande projecten wordt gewerkt met AI-gegenereerde beelden op basis van prompts, gebruikt
El Putman zelfgemaakte beelden als input. In haar kunstproject
Failure to load (2023) laat zij AI vervreemdende remixen en bewerkingen maken van haar foto's.
Ze maakte voor dit project acht werken. Telkens fotografeerde ze een “instagrammable” plek in Ierland, bewerkte de foto’s en schreef vervolgens code om AI er automatisch een steeds vernieuwende digitale collage van te laten maken. AI-code is hier een heel bewust gekozen medium. Putman gebruikt het om kritiek te leveren op
Instagrammable places: stedelijke ruimte die zo wordt ingericht dat we onszelf erin willen fotograferen en dit willen delen via social media. Ze wilde met een digitaal medium de Instagrambeelden van deze plekken en het veelvuldige poseren op dezelfde plek vervreemden.
Veelgehoorde kritiek op AI is dat het onze menselijke autonomie en uniciteit bedreigt. Putman laat met haar werk zien dat wij al heel vaak volgzaam en uniform gedrag vertonen. Ze laat de AI-code juist andere, unieke beelden van deze plekken creëren.
|
|
|
Met Failure to Load levert El Putman kritiek op het fenomeen Instagrammable places. Boven: een voorbeeld van een foto gemaakt op zo’n plaats; onder: het AI-werk van Putman over diezelfde plaats. (zie je de afbeelding niet bewegen?
Klik hier)
|